P. Scipio Africanus, qui Carthaginem deleverat, post tot acceptas circa Numantiam a Romanis clades, creatus iterum consul missus que in Hispaniam, intra annum ac tres menses, quam eo (avv.) venerat, circumdatam operibus Numantiam aequavit solo. Ita, excisis Carthagine ac Numantia, ab alterius metu nos liberavit et alterius contumelias vindicavit. Postea Scipio, eum interrogante tribuno Carbone quid de Tiberii Gracchi caede, qui eius nepos erat, sentiret, respondit eum iure caesum esse, si is animum habuisset ("se aveva avuto intenzione") occupandae rei publicae. Et, cum omnis contio contra adclamavisset: «Ego – inquit – armatorum hostium clamore totiens non territus, quomodo possum vestro moveri?». Reversus in urbem, intra breve tempus, post duos consulatus duosque actos triumphos, mane in lectulo repertus est mortuus, ita ut quaedam elisarum faucium in cervice reperirentur notae. De tanti viri morte nulla habita est quaestio eiusque corpus velato capite elatum est. Seu fatalem, ut plures putant, seu conflatam insidiis, ut aliqui putant, mortem obiit, vitam certe dignissimam omni honore egit.
